پدل، ورزش محبوب قرن ۲۱؛ نگاهی به تاریخچه و رشد جهانی آن

پدل‌باز – پدل یکی از ورزش‌های راکتی نوظهور است که طی چند سال اخیر با سرعتی شگفت‌انگیز به محبوبیت جهانی دست یافته است. این رشته ترکیبی از تنیس و اسکواش محسوب می‌شود و به‌دلیل پویایی بالا، فراگیری سریع و امکان رقابت برای تمامی سنین توانسته توجه طیف وسیعی از علاقه‌مندان ورزش را به خود جلب کند. اما این ورزش از کجا آغاز شد و چگونه توانست به جایگاه امروزی خود برسد؟ در مطلب زیر، مختصراً نگاهی به تاریخچه و روند توسعه پدل خواهیم داشت.

پیدایش

ایده شکل‌گیری ورزش پدل به سال ۱۹۶۹ و یک تاجر مکزیکی به نام انریکه کورکوئرا بازمی‌گردد که علاقه‌مند به تنیس بود. کورکوئرا در یکی از سفرهای خود به ایالات متحده، بازی «پدل-تنیس» را تجربه کرد؛ ورزشی که از تنیس الهام گرفته شده بود اما در زمینی کوچک‌تر، با تور کوتاه‌تر و با استفاده از راکت‌های چوبی انجام می‌شد. بر اساس این ایده، کورکوئرا بخشی از زمین خود را به یک زمین کوچک به ابعاد ۲۰ متر در ۱۰ متر تبدیل کرد و دیوارهایی در اطراف آن اضافه کرد تا هم از ورود گیاهان به زمین جلوگیری کند و هم مانع از خارج شدن توپ‌ها به ملک همسایه شود. اسکواش، یکی دیگر از ورزش‌های راکتی، احتمالاً در طراحی اولیه زمین کورکوئرا نقش داشته است، زیرا این ورزش نیز در یک فضای محصور انجام می‌شود و از دیوارها به عنوان بخشی از بازی استفاده می‌کند. این ویژگی‌ها بازیکنان را به رالی‌های طولانی‌تر و استفاده استراتژیک از فضای محصور تشویق می‌کند.

گسترش به اسپانیا

پس از ابداع پدل در مکزیک، این ورزش به سرعت راهش را به اسپانیا باز کرد. آلفونسو د اوئنلوهه، دوست نزدیک کورکوئرا و یک نجیب‌زاده اسپانیایی، در بازدید از خانه کورکوئرا با این ورزش آشنا شد و آن را به اسپانیا آورد. اوئنلوهه که مالک چندین هتل در منطقه ماربیا بود، اولین زمین پدل را در یکی از هتل‌های خود ساخت. این اقدام باعث شد پدل به سرعت در میان ثروتمندان و مشهوران اسپانیا محبوب شود.

در دهه ۱۹۷۰، پدل به عنوان یک ورزش تفریحی در میان جامعه مرفه اسپانیا رواج یافت. اما به تدریج، این ورزش از مرزهای تفریحی فراتر رفت و به یک رشته ورزشی رقابتی تبدیل شد. اولین مسابقات رسمی پدل در اسپانیا برگزار شد و این کشور به عنوان قطب اصلی این ورزش شناخته شد.

رشد در آرژانتین و آمریکای لاتین

در حالی که پدل در اسپانیا در حال رشد بود، این ورزش به آرژانتین و سایر کشورهای آمریکای لاتین نیز راه یافت. در آرژانتین پدل نه تنها در میان قشر مرفه بلکه در میان عموم مردم نیز محبوبیت یافت. زمین‌های پدل در پارک‌ها، باشگاه‌ها و حتی محله‌های مسکونی ساخته شدند و این ورزش به بخشی از فرهنگ ورزشی آرژانتین تبدیل شد.

امروزه آرژانتین به همراه اسپانیا، دو کشور پیشرو در زمینه پدل هستند و بسیاری از بهترین بازیکنان جهان از این دو کشور برخاسته‌اند. همچنین، پدل در کشورهایی مانند اروگوئه، پاراگوئه، شیلی و برزیل نیز به شدت محبوب است.

اما کشورهای دیگری همچون فرانسه، ایتالیا، پرتغال و حتی کشورهای حوزه خلیج فارس نیز به این ورزش علاقه‌مند شده‌اند. از سوی دیگر، در آمریکای شمالی نیز پدل به آرامی جایگاه خود را پیدا کرده و ایالات متحده و کانادا در حال سرمایه‌گذاری در توسعه زیرساخت‌های این ورزش هستند.

یکی از عوامل مهم در رشد این ورزش، سادگی یادگیری آن است. برخلاف تنیس که نیاز به مهارت‌های پیشرفته دارد، در پدل بازیکنان به راحتی می‌توانند اصول اولیه را یاد بگیرند و از بازی لذت ببرند. همچنین، فضای کوچک‌تر زمین باعث می‌شود که بازی پویاتر و هیجان‌انگیزتر باشد.

علاوه بر این، پدل یک ورزش اجتماعی است. از آنجایی که این ورزش به صورت دونفره بازی می‌شود، تعامل و همکاری بین بازیکنان بسیار مهم است. این ویژگی باعث شده پدل به یک ورزش محبوب برای دوستان و خانواده‌ها تبدیل شود.

توسعه قوانین و سازماندهی رسمی

با گسترش سریع پدل، نیاز به قوانین یکپارچه و سازمان‌دهی رسمی احساس شد. در سال ۱۹۹۱، فدراسیون بین‌المللی پدل (FIP – International Padel Federation) تأسیس شد که مسئولیت استانداردسازی قوانین، نظارت بر مسابقات بین‌المللی و ترویج این ورزش را بر عهده گرفت.

طبق قوانین رسمی، زمین پدل مستطیلی به ابعاد ۲۰ متر طول و ۱۰ متر عرض است که با دیوارهای شیشه‌ای و توری فلزی احاطه شده است. دیوارها بخشی از بازی هستند و بازیکنان می‌توانند از آن‌ها برای بازگرداندن توپ استفاده کنند؛ ویژگی خاصی که آن را نسبت به ورزشی مانند تنیس متمایز می‌کند. مسابقات پدل نیز به‌صورت دو نفره برگزار می‌شود و سیستم امتیازدهی آن مشابه تنیس می‌باشد.

جزئیات مربوط به ابعاد زمین پدل را در تصویر زیر مشاهده می‌کنید:

راکت پدل

راکت پدل شکلی شبیه به یک بیضی دارد. سطح راکت سوراخ‌هایی دارد که به کنترل بهتر ضربات و کاهش مقاومت هوا کمک می‌کند. دسته‌ی آن کوتاه‌تر از راکت‌های تنیس و اسکواش است و معمولاً دارای یک بند برای ایمنی بیشتر هنگام بازی است. مواد سازنده راکت پدل شامل فیبر کربن، فایبرگلاس و فوم EVA است که ترکیبی از استحکام و انعطاف‌پذیری را فراهم می‌کند.

توپ پدل

توپ پدل از نظر ظاهری شبیه توپ تنیس است، اما تفاوت‌هایی کلیدی دارد. این توپ کمی فشار داخلی کمتری نسبت به توپ تنیس دارد، که باعث می‌شود سرعت و پرش کمتری داشته باشد و کنترل بیشتری برای بازیکنان فراهم کند. معمولاً قطر آن بین ۶.۳۵ تا ۶.۷۷ سانتی‌متر و وزن آن ۵۶ تا ۵۹.۴ گرم است.

جنس زمین

سطح زمین‌های پدل معمولاً به چهار صورت زیر می‌باشد:

• چمن مصنوعی (Artificial Grass / Artificial Turf): این سطح رایج‌ترین سطح زمین پدل است زیرا احساس نرمی دارد و فشار روی مفاصل بازیکنان را کاهش می‌دهد. این سطح باعث جهش خوب توپ می‌شود و نگهداری آن نسبتاً آسان است. با این حال، ممکن است نیاز به برس‌کشی و پر کردن منظم داشته باشد.
• بتن (Concrete): سطح بتن بادوام است و جهش یکنواختی به توپ می‌دهد. هزینه اولیه آن کمتر است، اما برای بدن بازیکنان مضر است و ممکن است با گذشت زمان نیاز به بازسازی سطح داشته باشد.
• آسفالت متخلخل (Porous Asphalt): شبیه به بتن است اما دارای خاصیت زهکشی بهتری می‌باشد. این سطح تعادل خوبی بین هزینه و عملکرد ارائه می‌دهد، اما همچنان ممکن است برای مفاصل بازیکنان مضر باشد.
• کف‌پوش قفل‌شونده (Modular Interlocking Sports Court Tiles): این کف‌پوش‌ها نیز به دلیل تطبیق‌پذیری و نصب آسان روز به روز محبوب‌تر می‌شوند.